Bakra tussen de boeroe's

Ben ik weer!

Ik ben terug uit de jungle van de medische zending.

Heenweg: in een heel klein busje (voor maximaal 8 mensen) met z'n 12-en, met een hele hoop bagage en +/- 35 graden 4,5 uur over de zand"wegen" (met gaten) het binnenland in, vervolgens met de boot over de Surinamerivier 1,5 uur stroomopwaarts met af en toe een stroomversnelling waar de bootsman ons erg behendig doorheenloodsde; een enerverend heenritje dus, maar eenmaal aangekomen op de medische zendings post Ladoeani - naast het dorpje Nieuw Aurora- kom je weer helemaal tot rust.

De eerste 2 dagen was ik er samen met Caroline (mede-co, ook blond) en we waren dus wel een attractie in het (overigens Christelijk) bosnegerdorpje. Twee bakra's (wij) tussen de boeroe's (boscreolen) dus. In het huis (erg mooi met balkon, zie foto) is geen stromend water, je drinkt regenwater uit de regenton (lekker!). Toen wij 's avonds onder een lamp op het balkon zaten te kaarten, en belaagd werden door velerlei soorten kleine en grotere insecten, sprong Caroline plotseling onder een wild geschreeuw (ieieieie!!) op en sloeg zij een vleermuis uit haar haar (!) die daar op geland was (rabies?). Toen wij verschrikt om ons heen keken waar die gebleven was, zagen wij dat er vlak boven ons een levensgevaarlijke bosspin zat. Van de arts-asstitente (v) begrepen we dat een beet dodelijk was en of ik hem even met de bezem tegen het plafond kon dooddrukken (...) Ik heb toch voor de eer bedankt en uiteindelijk heeft broeder Fonki de spin met de bezem en een groot kapmes doormidden geslagen..


Op de medische zendingspost werken dus 1 Surinaamse arts-assistent, 2 broeders en 4 zusters. Elke dag begint met het zingend ochtendgebed (door ons dus) en dan begint de poli, kleine dingetjes vaak (pijndrempel in Suriname is over het algemeen erg laag), je mag zelf alles doen (zuster vertaalt) en het is ook niet erg moeilijk, omdat er weinig medicijnen zijn (niet veel keus dus). En het tempo is hier -zelfs voor Surinaamse begrippen- erg laag.

Elke dag zwom ik dan als de poli klaar was (12 uur!) in de snelstromende rivier naar een rots die bijna aan de overkant was. Iedereen vond me erg dapper dat ik dat deed, ik dacht omdat er in de rivier best een stevige stroming stond, maar na een paar dagen kwam ik erachter dat ze meer bezorgd waren over de kaaimannen, piranja's en giftige roggen die er in het water zitten! Daarna toch maar goed om me heen gekeken of er geen "boomstam" in mijn richting dreef of dat er iets aan mijn been knaagde.

De gemiddelde dag van de plaatstelijke dorpbewoner bestaat uit jezelf, je kleren en de vaat in de rivier wassen, uit diezelfde rivier je drinkwater halen, en natuurlijk ook de kleine en grote boodschap erin doen en voor de rest van de dag: ergens rustig zitten. Alleen als de mannen op jacht gaan in de jungle is er actie (helaas geen jachtpartij toen ik er was) en ook een begravenis is een grote hapening in het dorp (was ik wel bij) met feesten, rouwen en veel christelijke liedjes zingen in het Saramacaans (en ondertussen gaat er een fles rum rond met -nadat ik een slok had genomen en eens op het etiket keek- 90%(!) alcohol. Ik vond het al wat branden in mijn slokdarm....)

Al op dag 3 moest die arts-assistent met een vliegtuigje met een zieke patient (een vrouwtje van 1,40m met wrs een placentaloslating) naar de stad (Paramaribo) vliegen, en dus was ik er voor de rest van de 1,5 week als enige, met de broeders en zusters. Twee dagen voordat ik eigenlijk weg zou gaan, hadden we weer een zieke zwangere vrouw nu met zwangerschapvergiftiging (voor de medici: pre-eclampsie met RR 220/140, proteinurie en oedemateus gelaat en handen) en over de radio, in overleg met de gynaecoloog, drong ik erop aan dat ze ingestuurd moest worden met een vliegtuigje (en niet over land). De patient voelde zich eigenlijk wel goed (en voelde niet zoveel voor een vliegtuig), maar ik wilde graag met het vliegtuig, en ze was toch eigelijk best wel ziek (vond ik). Dus: terug met het vliegtuigje!!!! Startbaan: een hobbelig grasveldje, onderweg super mooi uitzicht over de rivier en jungle, in een fikse regenwolk met een paar hevige luchtzakkingen en een knipperend lampje met "low fuel".... De bloeddruk van de patiente die naast me zat (en nog nooit uit haar dorp was geweest) werd er niet veel lager van...

Nu ben ik dus weer terug in Paramaribo, nog altijd erg relax, af en toe een dagtochtje naar een plantage, 's avonds lekker poolen, disco of gokken. Eergisteren afscheid van Jan genomen die nu 2 weken op Curacao zit te chillen (waar ik per 1 november als AGNIO chirurgie begin). Morgen weer met een vliegtuigje het binnenland in voor een vierdaagse tocht door de jungle!!

Later meer! Hartelijke groet uit Paramaribo!